05 2010 Suskun Kadın Can Murat Dokunduğun mevsimler vardı... Seni suskun kadın Hüznün kraliçesi... O yaralı yüreğinde,kim bilir ne sırlar gizli... Kimler üzdü seni böyle,kimler canını yaktı Kimler kırdı kalbini,kim sana hor baktı Herkesten,her şeyden uzak,bir köşede Kendine gömülüp,için için ağlarsın Savaşlar olur harp meydanı yüreğinde Sen susarsın... Bilmem ki;kaderin getirdiğine yorum olur mu? Yada kader,başa gelenlerin İlahi yorumu mu? Yaşınca tecrüben,boyunca maceran var halbuki... Nasıl geldin oyuna,nasıl inandın? Duyguların seni böyle oyuncak etti... Söylesene,derdin neydi? Volkanlar küllenir yangın yeri bedeninde Zihninde Nuh artığı tufanlar yaşarsın Yine de kimselere belli etmez Sancını içine atarsın Buz dağı gözlerinde kıvılcımlar Çelikten yüreğinde kelebekler saklarsın Bilirim,daldan yaprak düşer Sen kanarsın... Hüznün bulut,sancın tan yeri Sabrın,suskunluğun taş misali... Ama söyle,her Allah'ın günü Her sabah gözünü açtığında Bu yapışkan inme,bu kahrolası sancı Yeniden çekilir mi? Söyleyecek o kadar çok şeyin varken Konuşamazsın... Kelimeler düğümlenir boğazına Sitemler dilinde bir bir ufalanır Küçük depremlerin faili olmaktan korkarsın Ahlarını asıp zamanın ipine Beklemeye başlarsın... Ah suskun kadın Ben sana ne diyeyim ki? Hadi söyle,saklama dilinde Giyotinde can versin,sevgilinin sevgisizi Çölde susuz kalsın,yalancının en iyisi... Biliyorsun Sen ne ilk oldun,nede son olacaksın... Felek yeni ilkler peşinde Son,sende son... Dokunduğun mevsimler vardı Sağanak sağanak yağdılar... Can Murat